PASSIES

Toen ik een jaar of achttien was twijfelde ik over wat ik later wilde worden: regisseur of arts? De Nederlandse Film Academie, opgericht in mijn geboortejaar (1958), leek me een logische stap als ik van mijn hobby mijn werk wilde maken, maar de studie Geneeskunde vond ik ook heel interessant, omdat-ie de mogelijkheid bood mensen te helpen en heel veelzijdig was. Mijn vader had echter niet de minste twijfel: de Film Academie vond hij maar een zweverig gedoe. Geneeskunde daarentegen was in zijn ogen een gedegen studie, die opleidde tot een respectabel ambacht. Met zachte, maar onvermurwbare dwang leidde hij mij het pad naar Medicijnen op. Ik heb daar nooit spijt van gehad, maar toch bleef er altijd wel iets knagen. Film en televisie bleven mijn ruime interesse houden.

Toen ik in 1991 door Frans Bromet gevraagd werd om mee te werken aan de VPRO documentaire “Een winter aan zee” hoefde ik dan ook niet lang na te denken : dat leek me enig !
Omdat artsen in die tijd slechts betrokken werden bij zware wetenschappelijk programma’s, deed in Hilversumse kringen de mare al snel de ronde dat ik wel voor andere dingen te porren was. En zo belandde ik in het een na het andere “info-tainment” programma (een term die toen overigens nog moest worden uitgevonden). Ik schoof aan bij “Heartbreak Hotel”, “De 5 Uur Show”, “Koffietijd!” , “Oh, wat ben je mooi”, “Shownieuws” en vele andere. Alle omroepen, van VPRO, VARA en EO tot RTL4 en SBS6 heb ik zo afgelopen ; juist die afwisseling maakte het zo interessant.

Na al die jaren hebben tv-studio’s voor mij nog niets van hun charme verloren ; zo was ik onlangs nog te gast bij Pauw & Witteman en Jorgen Raymann, en hebben mijn vrouw en ik als duo meegewerkt aan “De Lijf Show” (gepresenteerd door Marc Klein-Essink en binnenkort te zien op SBS6). “Jouw Vrouw Mijn Vrouw” (12 maart op de buis bij RTL4, mis het niet !) werd op locatie opgenomen, o.a. bij ons thuis, en was heel spannend, grappig en ontroerend. Televisie is een fenomeen dat me blijft verrassen, blijft boeien. Ik kan er ook veel in kwijt : ik ben diep van binnen toch een beetje een schoolmeester die zijn verhaal over zijn vakgebied wil houden en vragen daarover wil beantwoorden, het liefst voor een groot publiek (een verhaal afsteken voor een zaal met een paar honderd man trekt me om die reden niet). Natuurlijk vind ik het af en toe ook geinig om wat van de (competitieve) mens achter de arts te kunnen laten zien. Daarom deed ik in 2004 mee met “Bobo’s in the Bush” en zal ik dit jaar -10 jaar later dus- in het kader van een enigszins vergelijkbaar format opnieuw de jungle in gaan. Maar het leukste vind ik toch dat ik een integratie heb kunnen bereiken tussen de twee grote passies, waaruit ik als achttienjarige zo moeilijk kon kiezen.

Robert Schoemacher, cosmetisch arts