Wangen vullen

De jongeman, die op mijn spreekuur in Den Haag was gekomen, maakte een wat bedeesde indruk. Hij ging direct oogcontact zoveel mogelijk uit de weg en draaide wat ongemakkelijk op zijn stoel. Ik schatte hem een jaar of vijfentwintig.

Steeds vaker krijg ik twintigers op consult, zowel mannen als vrouwen. Anders dan toen ik zelf die leeftijd had zijn zij meer met hun uiterlijk bezig, en dan vooral met de mogelijkheden om dat uiterlijk wat aan te passen aan hun wensen. De maakbaarheid van het uiterlijk, dat was dertig jaar geleden nog absoluut geen item, al helemaal niet bij twintigers. Nu zijn neuscorrecties, lipvergrotingen, liposucties en borstvergrotingen al de gewoonste zaak van de wereld bij jonge mensen. Zij zijn natuurlijk ook opgegroeid met een enorme informatiestroom op dat gebied via tv, bladen en internet.

De jongeman kwam eindelijk to the point : hij wilde zijn wangen laten opvullen. Hij vertelde er meteen bij dat hij het niet deed voor zijn vriend, maar echt voor zichzelf.  “Ik heb het geld ervoor geleend bij mijn moeder”, vertrouwde hij me toe. Ik bekeek hem eens goed. Hij had een knap gezicht, maar inderdaad wat magere wangen. Hij was helemaal nogal tenger, dus dat paste daar wel bij. Ik suggereerde hem wat aan te komen, maar daar wilde hij niets van weten. “O nee hoor ” zei hij, “mijn vader is net een varken, daar moet ik niet aan denken ! ” . Iets zwaarder worden betekent uiteraard niet dat je gelijk doorslaat naar vetzucht, maar hij was niet te vermurwen.

Omdat het een relatief simpele handeling is om wat hyaluronzuur in de wangen in te brengen en omdat het materiaal toch na zo’n negen maanden weer door het lichaam is afgebroken, besloot ik mee te gaan in zijn wens. Op zijn verzoek gebruikte ik het merk Restylane – wereldwijd het meest gebruikt op dit moment – en bracht daarvan 2 cc (2 milliliter) in, 1 cc per wang. Dit nadat ik de wangen een half uur in de verdovende (EMLA) crème had gezet en nauwkeurig had afgetekend waar ik moest zijn.

Twee weken later zag ik hem terug voor controle, en we bekeken samen de foto die ik van tevoren van hem gemaakt had. Dat doe ik standaard, omdat mensen nogal eens vergeten hoe hun gezicht er voor de behandeling ook weer uitzag. Hij was opgetogen over het resultaat, en ik moest toegeven dat hij er nu nog beter uitzag dan voor de behandeling. Zijn wangen waren subtiel voller, en dat stond hem goed. Het was absoluut geen “pillow face” geworden, wat je tegenwoordig nogal eens ziet bij Amerikaanse filmsterren, die teveel (eigen) vet in hun wangen hebben laten spuiten (lipofilling). Zo zie je dat je cliënt soms opschuift naar jouw mening, maar dat het omgekeerde ook voorkomt. Bij het weggaan wilde ik de vriendelijke jongeman eigenlijk even vaderlijk in zijn wang knijpen, maar ik gaf hem toch maar gewoon een hand …

Robert Schoemacher, cosmetisch arts