Vliegende hollanders (2): Eerste trainingsdag in Duitsland

Vorige keer vertelde ik u dat ik mee ging doen aan het SBS 6-programma “Vliegende Hollanders”, waarin 16 bekende figuren voor het eerst van hun leven van een professionele skischans af gaan springen. De eerste trainingsdag in Duitsland vond afgelopen vrijdag in Hinterzarten plaats.

Ik had me er van tevoren wel een voorstelling van gemaakt : eerst een uurtje theorie middels een powerpoint-presentatie, dan een beetje skiën van een steile helling en tenslotte een sprong van een laag schansje, waarbij je een zachte landing zou maken in een bak met foam of zo. Niet dus! Het enige dat klopte was het stukje skiën … Daarna kwam de trainer – de voormalige bondscoach van het Duitse skischansteam -afgelopen op enkele mensen van ons gezelschap, waaronder ik, en zei : “Je kunt het ; ga maar !” Ga maar ?? Er schiet door je heen : die schans is 15 meter hoog en heel steil, je vliegt meters door de lucht, en landt op een keiharde ijspiste! Wat ook al niet zo bemoedigend was, waren de ambulances, die onderaan de piste klaar stonden …

Koert-Jan was de eerste, die de stoute schoenen aantrok. We keken allen in spanning en vol bewondering toe, toen hij sprong. Het was een fraaie sprong, en een mooie landing! Daarna was het mijn beurt. De sneeuwscooter voerde me snel tot bovenaan de schans.Daar stond ik dan, en keek naar beneden. Was de trainer er echt van overtuigd dat ik dat moest kunnen? Van een zo hoge, zo steile helling springen? Ik twijfelde sterk. “Kein Problem!” zei de coach, en lachte zijn tanden bloot. Ik aarzelde, maar liet me toen voorover vallen ; als een raket schoot ik vooruit! Ik probeerde een beetje af te remmen, en raakte daardoor uit balans. Ik kwam los van de schans, maar hervond mijn evenwicht niet meer. Keihard kwam ik op mijn rechterflank terecht.

De cameraploeg snelde op me toe voor een eerste reactie – zo gaat dat nu eenmaal – en liggend op de piste zag ik het afgrijzen op de gezichten van mijn teamleden.
Het was even heel stil. Toen krabbelde ik op, beurs, maar in alle opzichten ongebroken! Vastbesloten liet ik me door de sneeuwscooter opnieuw omhoog brengen naar de 15 meter hoge schans. Ik controleerde mijn helm en skibril, boog toen diep door de knieën, en … ging! Voor ik het wist landde ik, en dit keer bleef ik stabiel op mijn skies staan.
Ik remde krachtig af en stak beide armen in de lucht ; een intens geluksgevoel doorstroomde me. Ik had het geflikt !

Wordt vervolgd …

Robert Schoemacher, cosmetisch arts